دنیای زیباییست، آنقدر زیبا که گاهی ذهن و جسم و فکرمون متمرکز صحنه ای مثل غذا دادن یک پرنده به بچه هایش میشه و درحالی که نگاهمون به این صحنه دوخته شده انگار یواش یواش صدای همه چیز کم میشه و بی اختیار یه لبخند واقعی رو صورتمون نقش میبنده، زیبایی های واقعی لبخند های واقعی به همراه دارند، لبخند هایی که روی صورت بیشتر یا همه آدمایی که پشت چراغ قرمز ایستاده بودند وجود نداشت، نه مشکلات اقتصادی زندگی دلیل اصلی این همه اخم ها نیست،  پس چطور آن مرد جوان با همسرش در اتوبوس شرکت واحد در حالی که با اشاره انگشت درخت های پارک کنار خیابان را نشان همسرش میداد، میخندید ولی آن مردی که به همراه خانمی سوار آن ماشین گران قیمت سیاه رنگ بود و داشت دود سیگارش را از شیشه به بیرون فوت میکرد اخمی روی صورت داشت که کمتر کسی جرات سلام کردن به اورا دارد، فقط یک دلیل، عشق. دلیل خنده آن مرد با همسرش در اتوبوس عشق بود، عشق واقعی. راستی اصلا عشق واقعی چیه؟ اینکه کسی رو خیلی زیاد دوست داشته باشیم؟ نه اسم این رو میشه علاقه گذاشت، عشق مجموعه ای از خوبی هاست، علاقه شدید، روراست بودن کامل، وفاداری واقعی و خیلی چیزا دیگه که وقتی کنار هم باشن یه قدرت زیبایی به وجود میاد به اسم عشق، خیلی ها از عشق حرف میزنن ولی تعداد کمی از این آدمها معنی عشق رو میدونن و درکش میکنن، تا حالا چیزی درباره عشق در یک نگاه شنیدی؟ حتما شنیدی، خب نظرت چیه؟ به نظر من که اشتباهه چون تولد یک عشق اصلا ربطی به نگاه نداره، دیدن محدود به جسم میشه در حالی که عشق فراتر از جسم میره، و عشق نیاز به مراقب هم داره لازمه ی زنده موندن عشق چیزیه به اسم وفاداری، وفاداری کامل، وفاداری واقعی، وفاداری خیلی گسترده تر از اون چیزیه که خیلی از این آدمها فکر میکنند، روراست بودن هم قسمتی از وفاداری محسوب میشه و اگر تو به عشقت دروغ گفتی یعنی وفادار نبودی و اگر تو چیزی رو از عشقت مخفی کردی حتی کوچیک ترین چیز یعنی وفادار نبودی و اگر خیانت کردی و اگر های زیاد، و وقتی وفاداری از بین رفت دیگه خدا از اون عشق محافظت نمیکنه و همه چیزای قشنگ از بین میره، میشه اسم این رو امتحان عاشقی گذاشت، امتحانی که توسط خدا از آدما گرفته میشه، وفادار بودن سخت نیست، امیدوارم هیچکس تو این دنیا زیبا وافادار بودن رو فراموش نکنه...آمین